தொலைந்து போனவை

தாய் முலையில் முகம் புதைத்து

தாய்ப்பால் நான் குடிக்கையிலே

எம்புள்ள தாய்மொழியில்

தங்கமெடல் எடுப்பான் எண்டு

நினைத்திருப்பாள் எந்தாயி

வருசமூன்று காத்திருந்து

விசயதசமி நாள் குறிச்சு

வாழை இலையறுத்து

நல்லரிசி தடவி

நிறைகுடம் மேல் வைத்து

வெற்றிலை நுனிநறுக்கி

வெண்பா பாடிமுடித்து

அழுதபுள்ள என்கையணைச்சு

அ ஆ என்றெழுதி

ஏடு தொடக்கையிலே

அம்மாவின் தமிழ்ச்சிரிப்பு

ஆயுளுக்கும் அமுதமது.

பூவரச இலை ஒடிச்சு

புதுசாய் குழல் செஞ்சு

பிறந்த மேனியுடன்

பீப்பீ என்றபடி வட்டமிட்டு

நான் வரவே

ஆச்சி அடிச்ச தமிழ் ஜோக்கு

அப்படியே தேங்கி நிற்கும்

கோயில் விழாதனிலே
கட்டிநின்ற

வாழைக்குழையறுத்து

வழவுக்குள் மறைந்து நிக்க

கோயில் கிழவன் தந்த

வசைவரம் வார்த்தைகளாய்

அப்படியே நினைவிருக்கும்

பள்ளிக் காதலியும்

பருவத்தின் தோழியரும்

முத்துச் சொல்லெடுத்து

முத்தமாய் பொழிந்த வார்த்தை

முதுமையிலும் வந்து நிற்கும்.

அம்மாவின் தாலாட்டு

அப்பாவின் வசைமொழிகள்

குருவின் வழிகாட்டு

தோழியின் கவிதை

எல்லாமென் தாய்மொழியின்

துணை வந்தேன்

அழுகையில் தாலாட்டாய்

முதலிரவில் முனகலாய்

மரணத்தில் ஒப்பாரியாய்

தனிமையில் இசையாய்

எல்லாமும் எல்லாமென்

மொழிவழியே அடைந்தேன்.

மொழியின் வழியேதான்

மௌனத்தையும் ரசித்தேன்.

மொழியின் வழியேதான்

வாழ்வையும் கண்டு கொண்டேன்.

மொழி என் அடையாளமானது.

என் உயிருமானது

எப்போதும்

எல்லாமாக என் மொழி

என்னுலகெங்கும்,

பரந்து கிடந்த தாய்மொழி

இப்போ என்வீட்டுக்குள் கூட

முடங்க இடமில்லை.

என்தாயின் மொழி வேறு

என்மகவின் மொழிவேறு

இருவருக்கும் வெவ்வேறு உலகங்கள்

இடையில் நான் எதற்கு?

புலம்பெயர்வால் என்னிலிருந்து

தொலைந்தவை ஏராளம்

மொழி தொலைத்தது
என்னையே என்னிடமிருந்து.

அதுதான் நம் கடவுளுக்கே

வேறுமொழி ஒவ்வாதோ?

நட்புடன்,
அ.பகீரதன்